Για τον ρόλο του ΕΠΑΜ και του Δ. Καζάκη
ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Χαίρεται,
Λέγομαι Ευελπίδης Οικονομάκης, καθηγητής ιστορίας, και μέχρι προ τινος ήμουν ένας από τους οργανωτές του ΕΠΑΜ-Μεσογείων. Τους περασμένους δύο μήνες συμμετείχα (κατόπιν πρόσκλησης) στην Πολιτική Επιτροπή του ΕΠΑΜ.
Σας στέλνω το παρακάτω κείμενο που αποδίδει το διάλογο που είχα πρόσφατα με τον επικεφαλής του ΕΠΑΜ, τον Δημήτρη Καζάκη.
Από τότε που έστειλα το μήνημα αυτό, έχω εθελοντικά αποχωρήσει από το ΕΠΑΜ.
_____________
Δημήτρη Καζάκη,
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Για να καταλάβει όμως ο κόσμος πώς σκέφτεσαι πραγματικά – και τη διαφορά μεταξύ του «οικονομολόγου» Καζάκη και του «πολιτικού» – θα επαναλάβω πολλά από όσα έγραψες στα προηγούμενα μηνύματά σου.
Είπες ότι όποιος είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων είναι κι αυτός δοσίλογος: «Τα ανοιχτά σύνορα είναι μόνο για τους τραπεζίτες, τους....επενδυτές και το κεφάλαιο! O δοσιλογισμός δεν έχει χρώμα, είναι και στην αριστερά».
-Δηλαδή, οι εργάτες του κόσμου απαγορεύεται να ενωθούν και να καταργήσουν τα σύνορα; Προλετάριοι του κόσμου ενωθείτε, δηλαδή, αλλά μόνο αφού βγάλετε διαβατήρια και πληρώσετε τελωνεία; O Μάρξ ήταν και αυτός δοσίλογος;
Γράφεις ότι «η αστική τάξη ισοπεδώνει τα έθνη και τις πατρίδες».
-Αυτό μπορεί να ισχύει μόνο από οικονομική άποψη (και δεν είμαι απολύτως σίγουρος γι’ αυτό), αλλά όχι για τα πολιτικά θέματα.
Η αστική τάξη είναι πάντα πρόθυμη να σηκώσει την εθνική σημαία - προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να προσπαθήσει να διαιρέσει τους εργαζόμενους. Ο εθνικισμός είναι «παιδί» και εργαλείο της αστικής τάξης – για λόγους προπαγάνδας (να ενώνει το «έθνος») – και, ιδίως σε καιρούς κρίσης, όπως αυτήν που βιώνει ο καπιταλισμός σήμερα, για να αμυνθεί όταν δέχεται επιθέσεις από «ξένο» καπιταλισμό που τον υποχρεώνει να βασιστεί περισσότερο στον δικό του στρατό και στα δικά του σύνορα.
Αναφέρεις ότι τα αφεντικά χρησιμοποιούν την εργασία των μεταναστών για να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και να μειώσουν τους μισθούς των Ελλήνων εργαζομένων.
-Αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Είναι επίσης αλήθεια όμως ότι όταν το αστικό κράτος απειλεί τους «παράνομους εργαζόμενους» με απέλαση από την χώρα, στοχεύει πραγματικά όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μη Έλληνες.
Οι μετανάστες εργαζόμενοι σε πολλές χώρες - όπως στη Γερμανία και τις ΗΠΑ - έχουν αποδειχθεί μια μαχητική ενότητα της τάξης μας και το εύρος της εμπειρίας τους μας ενισχύει. Εάν εξαλείψουμε τον φόβο της Δαμόκλειας σπάθης, που έχουν οι μετανάστες εργάτες – το φόβο ότι μπορούν να απελαθούν ανά πάσα στιγμή- εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρώσοι, Πακιστανοί, και πολλοί άλλοι, θα συμμετάσχουν με τους Έλληνες εργαζόμενους στη συντριβή του αστικού κράτους.
Η γυναίκα μου είναι ρωσίδα. Το 2005 μετακομίσαμε εδώ με τα δύο μικρά παιδιά μας για να ξεφύγουμε από τη δικτατορία του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Η σύζυγός μου δουλεύει τώρα εργάτρια σ΄ ένα εργοστάσιο. Σ΄ έχει ακούσει να μιλάς στο κοινό και αναρωτήθηκε γιατί δεν λες τίποτα για ανθρώπους σαν τον εαυτό της - τους αλλοδαπούς που εργάζονται στην Ελλάδα.
Σημειώνεις ότι το κίνημα των ναυτεργατών πάντα υποστήριζε το «όχι» στα ξένα πληρώματα.
-Μια τέτοια πολιτική όμως διαιρεί τους εργαζόμενους. Όταν δούλευα σ’ ένα ελληνικό πλοίο, εμείς οι Έλληνες ενωθήκαμε με τους Πακιστανούς, τους Φιλιπινέζους και τους Σρι-Λανκέζους. Η Ελλάδα πρέπει ν’ αναγκάζει νομοθετικά κάθε πλοίο που έρχεται σε Ελληνικό λιμάνι να διασφαλίζει σε όλους τους ναύτες – Έλληνες και ξένους –τα ίδια δικαιώματα.
Άσε που στα Ελληνικά πλοία και στα πλοία που δεν έχουν Ελληνική σημαία, αλλά έχουν Έλληνα ιδιοκτήτη, η «αριστοκρατία των εργαζόμενων», δηλαδή ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί, είναι πάντα Έλληνες.
Γράφεις: «Δεν ξέρω που το βρήκες το ότι η αστική τάξη σηκώνει την εθνική σημαία. Πάντως σίγουρα όχι στην ελληνική ιστορία. »
-Καλά, σίγουρα δεν ήταν η εργατική τάξη επί Μεταξά που ύψωσε την γαλανόλευκη; Και σήμερα ποιός το κάνει; Οι προλετάριοι; Επιμένω: Ο ρόλος των Ελλήνων εργαζομένων δεν είναι – όπως τον θέλεις εσύ – να «σώσουν» το «έθνος».
Γράφεις: «Το γεγονός ότι έχουμε ένα τέτοιο μεταναστευτικό ρεύμα παγκόσμια σε τι οφείλεται; Στην ελεύθερη επιλογή των εργατών, ή στην ολοκληρωτική καταστροφή κρατών, εθνών και λαών ανά την υφήλιο από τον ιμπεριαλισμό»;
-Στον ιμπεριαλισμό, προφανώς. Εφόσον είναι γεγονός όμως, πώς θα το αντιμετωπίσουμε; Θα γυρίσουμε τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω; Δεν υπάρχει επιστροφή στον 19ο αιώνα. Το εθνοκράτος πεθαίνει, και καμία προσπάθεια να αναβιώσεις τον εθνικισμό δεν θα το σώσει από την εξαφάνιση.
Λες: «Το έθνος για την αστική τάξη είναι μια παροδική έννοια στον αγώνα για την κατάκτηση καλύτερης θέσης στον διεθνή ανταγωνισμό.»
-Αγνοείς όμως ότι το έθνος και ο εθνικισμός αποτελούν καταφύγια μέσα στα οποία κρύβεται η αστική τάξη όταν απειλείται από ξένους καπιταλιστές...
