ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ

Είμαστε μια ομάδα εργαζομένων με σημείο αναφοράς το γεγονός πως εργαζόμαστε στους χώρους του Μετρό. Εκείνο όμως που μας ένωσε ήταν η συνάντησή μας, πέρα από τη συναδελφική μας σχέση, σε πολιτικό ή/και προσωπικό επίπεδο, στους καθημερινούς κοινωνικούς – ταξικούς αγώνες, στο δρόμο, όπου βρήκαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις και προβληματισμούς και να αντιληφθούμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που μας χωρίζουν. Είμαστε λοιπόν μια ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ.

Τους τελευταίους μήνες έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, ορισμένα κείμενα με την υπογραφή ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. Σε ορισμένα από τα μοιράσματα που πραγματοποιήσαμε κάποιοι εξέφρασαν την απορία, ποιοι είστε; και κυρίως τι είστε; Θεωρούμε πως είναι ανάγκη πλέον να τοποθετηθούμε πιο συγκεκριμένα ως προς το ποιοι είμαστε, τι είμαστε και τι θέλουμε.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το σχετικά πιο εύκολο κομμάτι των ερωτήσεων, ποιοι είναι αυτοί που μοιράζουν και γράφουν τα κείμενα; Είμαστε μια ομάδα εργαζομένων με σημείο αναφοράς το γεγονός πως εργαζόμαστε στους χώρους του Μετρό. Εκείνο όμως που μας ένωσε ήταν η συνάντησή μας, πέρα από τη συναδελφική μας σχέση, σε πολιτικό ή/και προσωπικό επίπεδο, στους καθημερινούς κοινωνικούς – ταξικούς αγώνες, στο δρόμο, όπου βρήκαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις και προβληματισμούς και να αντιληφθούμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που μας χωρίζουν. Είμαστε λοιπόν μια ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ.

Το ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ είναι ένα σχήμα που μέσω αυτού εκφράζονται οι ανησυχίες, οι γνώμες και οι προτάσεις ατόμων, που μπορεί να μην έχουμε κοινή ιδεολογική αφετηρία έχουμε όμως κοινή αντίληψη για το πώς διαμορφώνονται οι συνθήκες ζωής μας αλλά και τι θέση παίρνουμε στα στρατόπεδα του ταξικού πολέμου. Η δραστηριοποίησή μας στους χώρους του Μετρό αποσκοπεί στη συσπείρωση όλων των εργαζομένων είτε εργάζονται στην ΑΜΕΛ ( ανεξαρτήτως σωματείου ) είτε εργάζονται σε εργολάβους. Πρέπει να ξεπεράσουμε τη λογική ότι έχουμε διαφορετικές ανάγκες και συμφέροντα ανάμεσά μας. Η επίθεση που δεχόμαστε είναι τέτοιας έντασης και έκτασης που μόνο αν υπερβούμε κάθε είδους διαχωρισμό θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ουσιαστικής αντίστασης και προοπτική νίκης στον αγώνα μας. Για να γίνει όμως εφικτό αυτό, είναι αναγκαίο να σπάσουμε τις αγκυλώσεις που, αναπόφευκτα, χαρακτηρίζουν τα Δ.Σ. των σωματείων. Η γραφειοκρατική οργάνωση και η λογική της ανάθεσης όλων των κινήσεων, πολλές φορές άνευ όρων, στους συνδικαλιστές όχι μόνο αποτελούν παράγοντες περιορισμού της εργατικής δυναμικής αλλά πλέον , και σε εποχή γενικευμένης κρίσης του συστήματος, αποδεικνύονται εξαιρετικά ανεπαρκείς.

Ο τρόπος λειτουργίας άλλωστε των Δ.Σ στα σωματεία της ΑΜΕΛ αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Όταν οι εργαζόμενοι κινήθηκαν αυθόρμητα και δίχως καθοδήγηση δημιούργησαν καταστάσεις, όπου η υπόνοια και μόνο για μη ελεγχόμενη δράση προκάλεσε πανικό τόσο στη διοίκηση της εταιρείας όσο και στους εργατοπατέρες. Οι οποίοι επιχείρησαν τάχιστα, ξεκάθαρα ή κεκαλυμμένα, να ανακτήσουν τον έλεγχο και να οδηγήσουν την οργή των εργαζομένων σε προδιαγεγραμμένα αδιέξοδα.

Για αυτό και εμείς προτάσσουμε την πραγματοποίηση τακτικών Γενικών Συνελεύσεων με ταυτόχρονη ενδυνάμωση του ρόλου τους. Μόνο μέσα από ανοιχτές και αντιεραρχικές διαδικασίες όπως, μπορεί να , είναι μια Γενική Συνέλευση θα ενισχυθούν η συλλογική δράση και η αλληλεγγύη, όροι απαραίτητοι για να μπορέσουμε να αγωνιστούμε στις δύσκολες εποχές που έρχονται.

Επειδή όμως η κατάσταση στην ΑΜΕΛ αλλά και στις συγκοινωνίες συνολικά, αποτελεί ένα μόνο κομμάτι του πάζλ στο σχεδιασμό κράτους και αφεντικών,όσων αφορά το περαιτέρω ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, είναι απαραίτητο να σταθούμε στη στάση της ΓΣΕΕ, η οποία ξεκάθαρα ξεπουλάει πλέον τους αγώνες εν τη γεννέση τους, προκειμένου να μην αμφισβητηθούν οι κρατικές επιλογές και τα συμφέροντα των αφεντικών. Επομένως δεν μπορούμε και δεν πρόκειται να έχουμε θέση δίπλα στα δεκανίκια του συστήματος, αντιθέτως η θέση μας είναι στο πλάι όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων.

Είναι σαφές λοιπόν πως δεν μας εκφράζουν οι υπάρχοντες θεσμοί. Στεκόμαστε ενάντια στις τακτικές που ακολουθούν οι εργατοπατέρες, στις γραφειοκρατικές δομές και στην ανάθεση των αναγκών μας. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους δεν μας απασχολεί η συμμετοχή μας στις εκλογές για Δ.Σ. καθώς θεωρούμε πως η σύγκρουση με κράτος και αφεντικά μπορεί να αποκτήσει προοπτική νίκης μόνο όταν ο αγώνας είναι οργανωμένος από τα κάτω με τη συμμετοχή του συνόλου των εργατών και με κύρια χαρακτηριστικά την αυτοοργανωμένη και αδιαμεσολάβητη δράση.

Από τα παραπάνω γίνετε ξεκάθαρο ότι αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως κομμάτι της εργατικής τάξης, με τις όποιες διαβαθμίσεις αυτή μπορεί να έχει, επομένως βρισκόμαστε απέναντι και χωρίς καμία διάθεση διαλόγου και συνδιαλλαγής με κάθε είδους αφεντικό, μικρό ή μεγάλο. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε πως στα μικρά αφεντικά τοποθετούμε προϊσταμένους, επόπτες, επιβλέποντες κλπ και γενικά όλες τις θέσεις στην ιεραρχία της εταιρίας που σαν ρόλο έχουν την υπεράσπιση των συμφερόντων της.

Στόχος μας είναι η συσπείρωση της εργατικής τάξης και επομένως τασσόμαστε εχθρικά, με κάθε δυνατό τρόπο σε λογικές διαχωρισμού (π.χ. ντόπιοι και ξένοι εργάτες, ιδιωτικοί – δημόσιοι υπάλληλοι), οι οποίοι χρησιμοποιούνται από την κυρίαρχη τάξη προκειμένου να μας εκμεταλλεύεται ακόμα περισσότερο. Η εμπειρία των εργατικών αγώνων τόσο στην Ελλάδα όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο μας δείχνει το αδιέξοδο αλλά και τον εν δυνάμει συντηρητικό χαρακτήρα που έχουν τα συντεχνιακά αιτήματα και η καλλιέργεια συντεχνιακών αντιλήψεων. Τέτοιου είδους λογικές όχι μόνο οδηγούν σε αδιέξοδο τους επιμέρους αγώνες που δίνονται ή θα δοθούν, αλλά εγκλωβίζουν επίσης και την προοπτική να ξεπεραστεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Έχοντας ως θεώρηση ότι ο ταξικός πόλεμος είναι διαρκώς παρών στην καθημερινότητά μας, παρόλες τις εναλλαγές που μπορεί να παρουσιάζει τόσο ως προς την ένταση όσο και ως προς τις μορφές με τις οποίες γίνετε αντιληπτός, επιδιώκουμε να συνδέσουμε τους αγώνες για την ικανοποίηση των εκάστοτε εργατικών διεκδικήσεων με τις ευρύτερες ανάγκες της εργατικής τάξης, σπάζοντας τους περιορισμούς που θέτουν οι προσπάθειες ικανοποίησης των αναγκών μιας ειδικότητας, ενός εργοστασίου, ενός επαγγελματικού κλάδου δίνοντας με αυτό τον τρόπο τη δυνατότητα στην τάξη των εκμεταλλευόμενων να υπερβεί τον ίδιο της τον εαυτό ανατρέποντας το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολό του.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ/Η ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ/Η

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ

« ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ »